Doel 43: Museumbezoek

Vrijdag 18 maart 2011: Steenkoolmijnen in Beringen

De hele week zat ik met mijn derde klasje op bosklassen in Houthalen. De laatste dag bezochten we de oude steenkoolmijnen in Beringen. Deze zijn sinds 1989 gesloten wegens niet rendabel meer en sindsdien ingericht als museum. Voor een aantal uur werden we omgedoopt tot leerhouwers (en hulpchef) en leerden we hoe het er 20 jaar geleden aan toe ging in de mijnen.

We kregen de juiste outfit, met helm en lamp, en gingen dezelfde weg die de steenhouwers toen aflegden, treinritje incluis. Uiteraard gingen wij geen 800m de diepte in (hoewel ik mij herinner dat ik vroeger zelf wel eens de echte liften heb genomen en de echte mijnen bezocht heb), maar doken we 3m onder de grond (namelijk de kelder in). Die was ingericht als de echte mijnen van vroeger en ook de materialen en hulpmiddelen van toen mochten we eens bekijken en beluisteren, een hels kabaal dus (hoe de mijnwerkers van toen niet doof geworden zijn, is mij een raadsel).  Achteraf moesten we de douches induiken en schoven we aan voor ons loon, net als echte mijnwerkers!

Het leuke aan dit museum, is de interactiviteit. Je krijgt echt het gevoel dat je er middenin zit en niet zomaar staat te kijken naar het zoveelste schilderij of fotootje. Ook de rondleiding zelf werd gegeven door een ex-mijnwerker, wat de ervaring alleen maar ten goede kwam. De man sprak passioneel over het werk dat hij bijna zijn hele (werk)leven gedaan heeft. Een leuke reis terug in de tijd dus!

Doel 20 - 1: Te koop

Een eerste berichtgeving van onze huizenjacht.

Eind vorig jaar besloten Lief en ik om ons eigen stekje te zoeken. Bij Lief zijn Pa zijn we meer dan welkom, maar je bent toch nog steeds gebonden aan een aantal huisregels waarnaar je je moet schikken. We brachten het nieuws over aan Pa, waarop hij zei dat hij het huis wel in orde wilde maken zodat wij er konden in wonen. Huizenjacht gestaakt dus, want waarom zoeken naar een plek als je er eentje krijgt?

Begin dit jaar kregen we dan via via te horen dat Pa eigenlijk toch liever zelf hier zou blijven wonen… Ons niet gelaten, maar dan hadden we dat misschien liever ineens gehoord. Huizenjacht weer geopend dus!

We maakten afspraakjes bij de Immotheker om te zien welk budget haalbaar was en welk niet en gingen een heel aantal appartementen en huizen bezien. Na overleg belden we eentje ervan op, maar helaas pindakaas.. Verkocht!

Verder zoeken was dus de opdracht. We vonden een heel goedkoop appartementje niet ver van Pa zijn huis, maar daar waren nog ZOveel werken aan dat we door het bos de bomen niet meer zouden zien.

Uiteindelijk vonden we de gulden middenweg: een appartement dat perfect betaalbaar was, op een leuke, rustige locatie, met garage en (in principe) onmiddellijk “bewoonbaar”. Hier en daar zijn er nog wel een aantal aanpassingen die moeten gebeuren (zoals nieuwe vloeren, behangpapier verwijderen, schilderen, op termijn een nieuwe keuken en badkamer), maar niks onbetaal- en onhaalbaar.

Weer een afspraak bij Immotheker om een lening te zoeken die bij ons past. Ook een bod gedaan en, HOERA!, dat werd al goedgekeurd. Een eerste afspraak bij de notaris gaf ons zekerheid dat er geen foefjes en kleine lettertjes in de overeenkomst stonden. Ondertussen is die verkoopsovereenkomst al getekend en is er een voorschot betaald. We zijn ook al eens gaan rondsnuffelen voor meubeltjes en hebben onze smaak perfect gevonden (nu maar hopen dat het qua afmetingen zal lukken).

Deze week kregen we het laatste verlossende telefoontje: de lening wordt goedgekeurd!

De volgende, en laatste stappen, zijn dus: de lening gaan doornemen en ondertekenen en wachten tot de notaris alle documenten in orde heeft, zodat de akte kan verlijden.

SPANNEND!!!!!!